Na regen komt zonneschijn

'My silent storm', de titel van mijn blog heb ik geleend uit een liedje. Een liedje dat heel sterk beschrijft hoe ik me voel, als ik mij triestig voel dan luister ik ook vaak naar dit liedje.

https://www.youtube.com/watch?v=1ttWnB-Yprw 

'somehow the bruises chance my plans
and theres a silent storm inside me looking for a home
i hope that someones gonna find me, and say that i belong
i'll wait forever and a lifetime to find i'm not alone
and theres a silent storm inside me
and some day i be calm some day i be calm'

'ask myself, what comes next?
will i fly?
will i fall?
my silent storm'

Het illustreert heel goed hoe ik mij voel het laatste jaar. Ik wil heel veel, maar het lukt allemaal niet zoals ik het wil. Ik ben diep gekwetst, als kind heb ik veel meegemaakt en ik heb het laatste jaar ondervonden dat ik dat niet zomaar kan uitvegen. Ik heb vaak zin in dingen, maar wordt geblokkeerd door trauma's uit het verleden. 

Ik heb net een heel diep moment achter de rug, alles was negatief en zwart. Ik zag het totaal niet meer zitten, ik was al die zware, intense therapieën zo beu. Ik wou niet meer naar mijn dagtherapie, niet meer naar mijn psycholoog, naar mijn therapieën, ... Ik wou gewoon mijn leven terug en dat ging niet. 100 keer heb ik moeten horen dat mijn leven wel terug zal komen, maar dat dit veel tijd vraagt, héél veel tijd. Ik was dat beu en ik wou niet meer. Telkens ik alleen om mijn kot was, kon ik alleen nog maar denken aan de dood, ik wou niet meer vechten, ik had het gevoel dat ik volledig was uitgestreden. Ik wist niet meer wat ik moest doen om weer beter te worden en was de moed ook compleet verloren. Ik heb gehuild, gehuild en nog meer gehuild. Ik wist niet dat er zoveel tranen in mijn lichaam waren. Ik heb me heel ellendig gevoeld en eenzaam en toch wou ik niet onder de mensen komen. Het lukte gewoon niet. Ik gebruikte steeds meer medicatie, gewoon om de tijd door te spoelen. Wat extra kalmeringspillen, wat extra slaappillen en ik was wel een tijdje groggie. Gewoon de tijd doorspoelen, lijk voor mij de beste oplossing. Ik kon slapen, comaslapen zonder nachtmerries, heel lang aan een stuk en ik moest vooral niet nadenken. 

Ik heb één avond gehad, dat ik dacht dat het bijna gedaan zou zijn met mij. Toen ik in de vooravond in de douche ging, kon ik mezelf amper beheersen om me niet te snijden met mijn scheermesjes. Het was een gigantische drang die naar boven kon en ik kon daar niet tegenop. Niet als dat zielige, kleine, zwarte mensje dat ik was geworden na die weken van zwarte gedachten in mijn hoofd. Snel ben ik uit de douche gegaan, om de mesjes gewoon te vermijden. Op mijn kamer aangekomen, wou ik gooien met alles wat er op dat moment te vinden was. Dat heb ik ook effectief gedaan. In mijn gedachten wou ik met glasscherven mijn arm eraf snijden. Ik moest mezelf pijn doen en zelfs doden. Het allerkleinste bewustzijn dat er nog in me zat heeft me beschermd door alle glazen, messen, scharen, ... uit mijn kamer te verwijderen en mezelf dan op te sluiten. Ik had nog nooit in mijn leven zo'n zwarte gedachten gehad, ik was extreem bang voor mezelf en ik wist niet hoe ik daar ooit nog uit zou kunnen geraken. Zou ik echt mezelf doden? Zou ik het echt gedaan hebben als er glas was? Veel vragen die ik mezelf stel en die ervoor zorgen dat ik enorm bang ben voor mezelf en mijn zwarte gedachten. 

Uiteindelijk ben ik er die avond uitgeraakt door heel veel medicatie te nemen waardoor ik twee dagen black out was. Ik weet dat dat geen goede oplossing is, maar ik denk op dat moment wel de beste. Ik  ben allesinds héél blij dat ik er gewoon levend uit ben geraakt.  

Nu een week later voel ik mij veel beter. Mijn school is weer begonnen en ik heb toffe klasgenoten, aangename docenten en interessante vakken. Ik ben ook weer naar therapie gegaan en aan de slag gegaan met mijn moeilijke kinderjaren. Het was niet gemakkelijk allemaal, maar ik ben uit mijn diepe dal gekropen en voel me pakken beter de laatste dagen. Vorig weekend is mijn vriend voor het eerst mij naar mij thuis gekomen en we hadden samen een rustig, maar wel aangenaam weekend. 

Ik weet nu wel dat een extreme diepte niet meteen het einde hoeft te betekenen, dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel. Ik kan weer een klein beetje kijken naar de toekomst, ik durf mijn verleden weer aan en stap voor stap ga ik langzaam vooruit. Er zit nog altijd een beetje angst, een beetje zwarte gedachten, maar ik kan er best wel mee leven. Zeker met de hulp die ik krijg.

Het enige waar ik soms nog heel hopeloos van wordt is dat de depressie zo lang duurt en dat het maar niet lukt om mijn verleden te verwerken. Ik heb al zoveel geprobeerd en zo weinig is gelukt. Ik wil echt heel graag weten wat ik moet doen en ik heb er heel veel voor over om alles wat er gebeurt is een plaats te geven, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik zou echt heel graag weten hoe andere mensen dit doen. 

 

vriendenliefde

Een hele goede vriendin stuurde dit gisteren naar me door en het heeft me echt geraakt.
Er wordt altijd gezegd 'in moeilijke tijden leer je je vrienden kennen' en dat is echt zo. Deze vriendin is me al meer dan een jaar door en door aan het steunen. Dit zijn de dingen die mij echt deugd doen, echt raken en waar een beetje hoop geven.
Bedankt lieve vrienden voor de onvoorwaardelijke steun.

wat moet ik nu?

Zou je me missen?

Als ik dood ben.

Zou je me dan missen?

Of me uit je gedachten wissen?

Zou je me missen elke dag?

Of gewoon verdergaan met een lach?

Misschien ben ik straks weg.

Ben ik hier niet meer.

Zou het je pijn doen?

Ik voel me vandaag heel slecht en zoals meestal wordt dat gevoel 's avonds het sterkst. Ik zie altijd op tegen de avond, op de ene of de andere manier voel ik mij dan altijd heel eenzaam en depri.

Ik word gekweld door zelfmoordgedachten, constant. En als er iets is dat ik nu even uit mijn hoofd zou willen gooien zijn het die zelfmoordgedachten wel. Ik word er paranoia van, helemaal opgedraaid en gek. Zou ik het doen? Zou ik gewoon gaan voor de korte pijn en mijn leven beëindigen? Of zou ik toch nog even doorzetten? Uiteindelijk wil ik ook niet echt doodgaan, maar het gaat nu al zo lang slecht met me dat ik het gewoon niet meer uithoud. Ik heb al veel professionele hulp gezocht en therapieën gedaan, maar na een tijd word ik gewoon hopeloos. Ik weet gewoon niet meer wat ik nog kan proberen om mij weer beter te gaan voelen. 

De drang om mij te verwonden word ook weer sterker. Ik heb dit tijdens mijn opname een aantal maanden heel vaak gedaan. Het hielp me om mijn psychische pijn te verzachten. Maar ik ben hier heel bewust mee gestopt omdat ik die vieze littekens niet meer op mijn lichaam wou. Het was heel moeilijk om hier mee te stoppen, ontzettend moeilijk. Maar ik was zo blij toen ik het al een tijd niet meer had gedaan en de drang ook steeds minder werd. Ik heb daardoor wel een ander probleem gekweekt en dat is kalmerende medicijnen nemen, veel te veel, om mezelf even te verdoven. Maar dat leek me minder erg en niemand kon het zien. Maar eigenlijk is het een vreselijk goedje en ook heel verslavend dus ook daar wil ik mee stoppen. Maar nu is het mezelf pijn doen er weer bij en ik weet gewoon niet meer hoe ik moet omgaan met al die dingen die ik niet wil doen maar toch constant doe om toch maar een manier te zoeken om met alle pijn om te gaan. 

Dank u aan alle mensen die toch achter me staan, die me bemoedigende woorden geven, die me letterlijk en figuurlijk ondersteunen want dat doet echt heel veel deugd.

Mijn kinderpsychologe, mijn held

Lieve kleine Britt,

Ik keek in je ogen.
Je keek me uitdagend aan.
Je keek openhartig, bereidwillig.
Je keek vreugdevol.
Ik zag een jong, genietend meisje, een meisje die het leven leeft.
Een moedig meisje, die elke uitdaging aanneemt.
Maar ook zag ik een vleugje verdriet. 
Een klein, verdrongen vleugje, maar toch erg dominant en duidelijk aanwezig.

Ik keek in je ogen.
Ik zag het  blauw van je vreugde, van je blijdschap, van je levenslust.
Het blauw van je humor, van je gezelligheid, van je beleefdheid.
Ik zag het groen van je eigenwijsheid, van je brutaliteit, van je wijsheid.
Het groen van je geduld, van je precisie, van je perfectionisme.
Ik zag middenin een randje geel.
Het geel van socialiteit, van je loyaliteit, van je zorg.
Het geel van je drang naar kennis, van je drang naar doen, van je drang naar verantwoordelijkheid.
Daar doorheen zag ik een zweem van lust, van jaloezie, van hebzucht.
Een zweem van wantrouwen, van verraad van dominantie.
Dat alles werd bij elkaar gehouden door een donker randje.
De donkerte van je pijn, van je verdriet, van je leed.
De donkerte van je frustraties, van je boosheid, van je tekortkomingen.

Ik keek in je ogen.
Ik zag dat je blik was veranderd.
Zojuist had je nog vrolijk en levenslustig gekeken.
Ik zag nu enkel verdriet, enkel pijn, enkel leed.
Je keek niet meer uitdagend, je keek stil, teruggetrokken, je keek schuw.
Je keek niet meer bereidwillig, je keek betrapt, verlegen, je keek beschaamd.
Je keek zeker niet meer vreugdevol, je keek diepbedroefd, zwaar ongelukkig.
Je keek eerlijk. 

Dit gedicht heeft mijn kinderpsychologe, Caroline, een keer aan me gegeven toen ik 10 jaar was, ik was toen al bijna een jaar bij haar in therapie. 
Het is een gedicht dat me altijd is bijgebleven omdat er heel veel waarheid in zit. Ik was geen middenmoot kind, allesbehalve. Maar ik was wel een kind en ik wou ook spelen, blij zijn. Ik was ook wel eens eigenwijs, ondeugend, dominant, ...
Maar ik was een gekwetst kind en weinig mensen konden dit doorzien, want ik deed vaak mijn best om alles wat er bij mij thuis gebeurde zo goed mogelijk te verbergen. Caroline kon hier wel doorzien, ze zag mijn verdriet, pijn, angsten, ... Caroline was de enige waar ik me kwetsbaar bij durfde op te stellen, waar ik mijn echte gevoelens durfde tonen. Daarom was Caroline heel lang de belangrijkste persoon in mijn leven, zij was mijn held, zij was mijn alles.

Na een zalige vakantie

Het is een hele tijd geleden dat ik nog geschreven heb, dit komt doordat ik net een geweldige en heel rustgevende vakantie achter de rug heb. Vrijdagavond ben ik thuisgekomen.

Ik ben met twee vrienden naar een bungalowpark met subtropisch zwembad geweest. Ik heb mij sinds heel lang nog eens volledig kunnen ontspannen en weinig negatieve gedachten gehad. We hebben superleuke activiteiten gedaan, maar hebben vooral als heel rustig aan gedaan en dat heeft me veel deugd gedaan. Ik was volledig weg uit de sleur van het dagelijkse leven, de druk van de maatschappij, ... Het enige waar ik aan dacht was hoe zalig de rust en stilte wel niet was.

Nu ben ik twee dagen terug thuis en voel ik me alweer helemaal gestrest en opgefokt. School begint volgende week en ik start met 3 examens om mijn beginniveau in te schatten. Ik heb hier al heel veel stress voor, ik heb ook helemaal geen zin in school want ik heb het gevoel dat ik dat op dit moment helemaal nog niet aankan. Ik voel me vaak zo nutteloos, bij alles wat ik moet doen heb ik het gevoel dat ik het niet ga aankunnen of dat ik er te moe voor ben of dat het wel te veel werk zal zijn, ... Ik ben al deze gedachten beu, ik wil gewoon mijn normale leven terug, zoals het vroeger was, voor mijn depressie. Niet dat ik toen zo gelukkig was want ik heb 'een traumatische kindertijd gehad en een slechte jeugd', al klinkt dit heel kort door de bocht en vind ik het gek om dat zo over mezelf te zeggen. Dit is hoe anderen het over me zeggen.
Maar al was het vroeger ook heel moeilijk, toch kon ik een paar jaar geleden nog wel genieten van veel dingen, had ik een geweldige studententijd en had ik het gevoel dat ik mijn leven nog volledig in de hand had. Nu weet ik wel, door de vele therapieën, dat dit allemaal maar fake was en die luchtbel ooit een keer zou springen, maar toch. Ik vond het toen toch beter dan hoe ik me nu voel, als was het allemaal maar vluchtgedrag en niet hoe ik mij echt voelde of hoe ik echt was.

Nood aan rust, veeeeel rust!

Een hectisch dagje gehad vandaag.
Ik was heel vroeg wakker en toch pas tegen 11u uit mijn bed geraakt. Weer zo'n dag met weinig fut, weinig zin en weinig hoop. Uiteindelijk ben ik toch aan het joggen geraakt, het enige wat er voor kan zorgen dat ik weinig tot niet kan nadenken. Als ik kon zou ik 5 keer per dag gaan joggen, maar ik ben al fier elk dag dat ik ben geweest!
Het ging vandaag ook moeilijk met mijn moeder. Ik heb jullie nog niet verteld dat mijn moeder schizofrenie heeft, een ernstige persoonlijkheidsstoornis. Dit, samen met nog andere onaangename factoren, heeft er voor gezorgd dat ik al van in mijn kindertijd de moederrol op mij heb genomen. Nu gaat het het laatste jaar wel beter met haar doordat ze eindelijk medicatie wil nemen en dat doet wel veel. Vandaag ging het toch wel moeilijker en dan heeft ze veel zorg en aandacht nodig, vooral van mij. Het voelt dan net alsof ik de moeder ben en zij het kind van 6 jaar. Van gespannen door het huis lopen, tot huilen van de angst, tot eisen dat ik geen seconde van haar zijde wijk,... omdat ze ervan overtuigd is dat 'de mensen' slechte dingen met ons van plan zijn. Uiteindelijk heb ik haar weer tot rust gekregen met een tas thee, een kommetje rijstpap en gezellig samen film kijken. Maar het was toch vermoeiend en vooral vaak frustrerend omdat het onmogelijk is haar te overtuigen dat haar wanen geen realiteit zijn en dat ze niet zo angstig hoeft te zijn want dat er eigenlijk helemaal niks aan de hand is.
Maar ik hou zoveel van mijn moeder dat ik alles voor haar zou doen. ook al heeft ze mij als kleine baby al in de steek gelaten, heeft ze mij als 5 jarig kleutertje gebruikt om haar medicijnen op uit te testen, moest ik als 8 jarige haar troosten als ze angstig was en op de uitkijk staan voor 'de mensen' die slechte dingen met haar van plan zijn, ... Mijn kindertijd heeft vooral gedraaid rond de wanen, hallucinaties, het roekeloze gedrag, de verschillende zelfmoordpogingen, ... van mijn moeder. Toch heb ik al die jaren voor haar gezorgd, want ze is mijn moeder en ze heeft er niet voor gekozen om die akelige rotziekte te krijgen.

Het was een vermoeiende, niet altijd gemakkelijke dag maar ik heb wel leuke vooruitzichten. Morgen ga ik voor 5 dagen met 2 vrienden 'herbronnen' in een rustig bungalowpark met subtropisch zwembad.

Ik zal de komende dagen dus minder kunnen schrijven, tot vrijdag allemaal!

Herkenbare reportage

http://www.een.be/programmas/koppen/jong-en-depressief

Heel herkenbare reportage over depressie.
Gigantische huilbuien, veel verdriet, dingen die je vroeger vanzelf kon en nu een gigantische hoop zijn, doen alsof alles goed gaat terwijl je jezelf nog nooit zo slecht hebt gevoeld, jezelf niet voelen passen in de maatschappij, ...

Ik vraag mezelf zo vaak af waarom ik mezelf zo droevig voel en waarom dagdagelijkse dingen niet meer lukken. Ik ben zo uitgeput en toch doe ik niet veel meer dan slapen. Ik kan zelf amper begrijpen hoe het zo ver is kunnen komen. De enthousiaste, spontane, opgewekte Britt die ik eerst was, daar blijft gewoon niks meer van over. Waarom ben ik zo moe, zo uitgeput, zo suf en lijkt er niks te lukken.
Vandaag ben ik in de namiddag een paar uurtjes gaan babysitten, iets wat ik normaal heel graag doe en ook energie geeft. Ik ken deze kinderen al 5 jaar en vind ze echt geweldig. Na een paar uur met hen, voelde ik me zo uitgeput, net alsof ik 3 weken niet geslapen had.
Het zijn zo'n kleine dingen, die vroeger vanzelfsprekend waren en nu amper nog lukken. Dat maakt mij nog veel droeviger en het voelt ook als een falen.
Ik vraag mezelf zo vaak af waarom ik er nog ben, er blijft toch niks meer van mij over en ik heb er ook gewoon echt geen zin meer in.

Nu ben je toch wel bijna beter hé?

Een jaar telt zo vele dagen,
en elke keer toch weer die vragen.
Nu is het einde toch wel dichtbij he?
Het duurt nu al zo lang, klopt dat wel?
Ik voel nog elke dag pijn in mij
En neen dat klopt niet, en neen het einde is nog niet dichtbij, maar ja ik ben het wel helemaal beu!
De emoties zijn nog zo sterk
Hoeveel kan ik nog verdragen?
Als ik denk aan al mijn zwarte dagen,
voel ik mijn hart breken
Ben ik dan helemaal alleen
of is mijn pijn te delen ?

I need a hug

Ik heb vandaag een hele zware dag achter de rug. Ik geraakte niet uit mijn bed, kreeg geen hap door mijn keel en krijg mijn tranen niet gedroogd.
Een levensechte nachtmerrie verstoorde heel heftig mijn nachtrust, zorgde voor veel angst en paniek. Ik kreeg mezelf pas gekalmeerd na het nemen van 2 angstremmers. Verder slapen lukte amper, toch was de ochtend er veel te snel. Half 9 ging de wekker, 9 uur en ik was er nog steeds niet uit, 9u15 en ik realiseerde me dat ik over 15 minuten een afspraak bij de kinesist had. Met een zwaar hoofd, veel tegenzin en nog altijd een beetje paniek in mijn lijf, geraakte ik op tijd bij de kinesist. Voor één keer was ik heel blij dat mijn kinesist geen spraakzame man is, want ik voelde een huilbui aankomen en zou bij elke vraag in tranen uitbarsten en daar had ik nu helemaal geen zin in.
Als vanzelf belande ik weer in m'n bed, het was nog niet eens middag...
Ik wist dat ik in de namiddag een afspraak bij mijn psycholoog had, ik wist alleen niet hoe ik ooit mijn bed nog eens zou uitraken, hoe ik snel een beetje op krachten kon komen zonder dat mijn maag het zou weigeren, hoe ik mijn tranen kon drogen zodat ik deftig de tram zou kunnen nemen.
Ik wil niet gaan, ik wil niet gaan, ik wil echt niet gaan, laat mij gerust, ik wil zo niet meer verder, misschien moet ik toch gaan, ik wil mijn bed niet uit komen, ik moet gaan, kom op Britt, kom uit je bed, trek je kleren aan en stap op die tram, nee het gaat niet lukken, het moet lukken, ik kan niet meer stoppen met huilen, komaan stap gewoon op die tram.
Wonder boven wonder heeft het gesprek met m'n psycholoog heel veel deugd gedaan en voelde ik me erna weer een beetje beter. Toch blij dat ik heb doorgezet en ben gegaan, hoe moeilijk dat ook was.
Weer  thuiskomen was toch niet gemakkelijk. Maar ik blijf doorzetten, probeer zelfs een beetje te eten, zet mezelf aan om te schrijven en zo kom ik de avond toch zonder tranen door.
Eventjes ontspannen, hopen op een goede nachtrust en morgen een nieuwe dag, hopelijk beter dan vandaag.

Mijn zwarte plek

Als ik het aan iemand vraag, dan ben ik speels, vrolijk, enthousiast, spontaan, creatief. Dat is ook wie ik wil zijn en wie ik langs buiten ben. Maar diep vanbinnen zit die ene zwarte plek, ik voel ze altijd en kan ze er niet uitgooien. Niemand weet van zijn bestaan en alleen ik kan hem voelen, horen en zien.
Deze plek zit vol nare gedachten en gevoelens, verzameld doorheen de jaren.
Hij zit een beetje in de weg en ik wil hem heel  graag kwijt. Soms probeer ik hem te openen, zodat alle gedachten en gevoelens kunnen ontsnappen en voor altijd verdwijnen. Maar telkens opnieuw doet dit zoveel pijn dat ik hem maar snel weer sluit. Zo kom het dat hij er na al die tijd nog steeds zit.
En toch, tijd heelt alle wonden. Zo zeggen ze het toch? Maar hoeveel tijd is er dan nodig? Weken, maanden, jaren? Of meer dan een hele leven?
Ik wil niet meer wachten, ik wil verder met mijn leven. Ondertussen ben ik geen kind meer, ik word volwassen en word verwacht er te staan. Het vergt heel veel energie en kracht, maar ik houd me lk houd me elke dag opnieuw staande.
En ja hoor, ik ben sterk want niemand ziet de tranen die vloeien uit mijn verdriet.
Ik ben ook dapper want niemand ziet de angst die zich in mij verschuilt.
Ik ben moedig want ik worstel mezelf er elke dag doorheen.
En natuurlijk ben ik af en toe ook vrolijk, maar tegelijk heel kwetsbaar.
Bang dat ik mezelf niet langer kan verschuilen
Bang dat het masker gaat vallen.
Bang dat ik het niet langer kan spelen.
Dan ben ik stil en in mezelf gekeerd, communiceren is een hele optie.
Met gedachten ben ik terug in het verleden, alles opnieuw aan het herbeleven.
Met tranen kom ik terug in het heden, denkend aan wat ik steeds heb vermeden.
Als die herinneringen die beter verborgen waren gebleven.
Iedereen zegt dat de afdruk wel zal vervagen door te praten.
Toch krijg ik het niet over mijn lippen.
Kon ik dat ene stukje maar uit mijn leven knippen. Dat stukje dat mijn hart in 1000 stukken heeft gebroken.
Het maakt me boos en bang en droevig.
Vaak weet ik zelfs niet wat ik voel. Soms heel veel tegelijk en van alles door elkaar of zelfs gewoon helemaal niks.
Het voelt allemaal zo naar.
Dan hunker ik naar een beetje moederliefde, dat beetje zorg waar ik altijd al van droom.
Toch zal ik niet opgeven, ik blijf zoeken naar nieuwe wegen.
Al weet ik niet zo goed waarheen.
Ik heb al veel gezocht en zal ook altijd blijven zoeken. Niet zonder slag of stoof, maar ik houd mezelf overal staande.
Maar elke keer ik denk dat het zoeken nu zeker ophoudt, zijn er weer zoveel nieuwe keuzes te maken.
Dan snap ik er helemaal niets meer van.
Ik pas niet in deze wereld vol drukte en chaos.
Waar is het einde en waar is het begin? Zit ik er nu midden in? Is het leven klein of groot? Is het eng of is het mooi? Is het goed of is het slecht?
Het is een raadsel en ik zit er midden in.
En ligt het nu aan mij of ervaren de anderen dit ook zo? Doe ik het wel goed of ben ik weer helemaal fout?
Van al dat denken word ik soms zo moe.
Ik zal het niet snel vragen, maar soms verlang ik zo naar een beetje hulp en een beetje steun. Diep vanbinnen weet ik ook, ik kan niet alles alleen.
Ik krijg nu alle kansen, ik kan alles doen wat ik graag wil doen, ik word omringd door geweldige mensen. Hierdoor gaat het af en toe een beetje beter.
En ik hoop, dat ooit al die brokken gelijmd zijn.

waarom is iedereen zo bezorgd?

Ik ben vandaag naar het JAC (jongerenadviescentrum) geweest voor een tweede gesprek. Ik heb een aantal weken geleden contact opgenomen met het JAC omdat ik al heel lang vond dat de begeleiding bij het centrum waar ik dagtherapie volg niet voldoende voor mij is, zeker niet op dit moment. Vandaag had ik dus het tweede gesprek in het JAC, ik heb veel kunnen vertellen over hoe ik mij voel dus ik vond het wel een goed gesprek. Maar de hulpverlener waar ik mee had gepraat maakt zich zorgen over mij. Ik begrijp ergens wel waarom ze zich zorgen over mij maakt, ik sprak veel over het gevoel dat ik er niet meer wil zijn, ik ben heel depri en zie het allemaal niet meer zitten, ik heb dwanggedachten, ik neem geregeld te veel medicijnen zodat ik even niet moet nadenken. Ik besef dat dit ernstige dingen zijn en ben zelf ook heel bang, maar het feit dat er nu weer iemand bezorgd is over mij, maakt mij nog angstiger. Gaat het dan echt zo slecht met mij dat ook hulpverleners het niet meer betrouwen? Dat vind ik echt een hele enge gedachten want het zijn net zij die mij nog hoop geven op verbetering.
Ik was vorige week bij mijn huisarts geweest en ook zij maakte zich veel zorgen en heeft gebeld met het centrum waar ik dagtherapie volg om haar bezorgdheid te delen. De huisarts belde mij vandaag weer op om te vragen hoe het gaat en om te zeggen dat ik echt moet blijven praten en moet blijven hulp zoeken. Maar het word allemaal te zwaar en te veel voor mij en als hulpverleners dan nog eens constant zeggen dat ze zich zorgen om me maken dan voel ik me alleen nog maar hopelozer.
Wat moet ik toch doen om weer beter te worden?

Je mag opnieuw beginnen

Wees niet bang, je mag opnieuw beginnen
Vastberaden of aarzelend op de tast
Hou je aan de regels, volg je eigen zinnen
Laat die hand maar los of pak er juist een vast

Wees niet bang voor al te grote dromen
Ga als je het zeker weet en als je aarzelt wacht
Hoe ijdel zijn de dingen die je je hebt voorgenomen
Het mooiste overkomt je, het minste is bedacht

Wees niet bang voor wat ze van je vinden
Wat weet je van een ander als je jezelf niet kent
Verlies je oorsprong niet door te snel te binden
Het leven lijkt afwisselend maar zelfs de liefde went

Wees niet bang, je bent een van de velen
en tegelijk is er maar een als jij
Dat betekend dat je vaak zult moeten delen
En soms moet zeggen: laat me vrij

(Freek de Jonge)