Voor iedereen die iemand heeft verloren, voor alle sterren aan de hemel

Regenbui van tranen

Regenbui van Tranen

Tranen die bevriezen
bevriezen van de kou
de kou komt uit mijn hart
waar de winter is begonnen

Tranen als regen
Druppel voor Druppel
Het oog is een wolk
waar het uit komt stromen

Storm in mijn hoofd
Bliksemschichten razen erdoor
Alles is mistig
Zal er ooit weer zon schijnen?

Anne-Roos Gerards

Borderline. Whaaaaaat???

'De diagnose is er hier zwart op wit: Borderline Persoonlijkheidsproblematiek en hierbij word je doorverwezen voor een langdurige opname in een behandeleenheid voor mensen met persoonlijkheidsproblemen. We zullen binnenkort bellen voor het intakegesprek te plannen'

BAF dat was het dan, een grote rode stempel op mijn voorhoofd en een verblijf in de psychiatrie.
En wat met mij? Ik ben toch niet Borderline? Borderline is in mij gekropen, maar ik ben er ook nog. Hier, hier ben ik, het is Britt hier, kijk toch ook eens naar mij en niet alleen naar Borderline!

'En hoe je er dan verder mee moet omgaan? Tja dat zullen ze je wel leren in de psychiatrie zeker?'

Maar ik zit met zoveel vragen, ik voel me ellendig, hopeloos, opgegeven en nog zoveel meer. Ben ik nu echt een borderliner en moet ik naar de psychiatrie? Neeee!
Ik wil gewoon een beetje hulp om orde te scheppen in de chaos.

symptomen:
- impulsief. CHECK
- verlatingsangst: DUBBELCHECK
- instabiele relaties: CHECK
- negatief zelfbeeld: CHECK
- stemmingswisselingen: CHECK CHECK CHECK
- gevoel van leegte: CHECK
- ongecontroleerde woedeaanvallen: CHECK
- dissociatie: CHECK
- zelfbeschadiging: CHECK
- paranoia: Whaaat? ben ik Paranoia??

OMG is het nu echt of droom ik? Kan ik nog genezen of is dit voor altijd? Ik ben bang, heel bang. Hoe moet ik hier nu weer mee omgaan...

I'll fight for you, my bestie

i will fight for you, 

do anyting to support you, 

to make you happy 

so that we can be togheter forever, 

my bestie 

Eén van mijn beste vriendinnen, Diana, is vandaag op de paaz opgenomen omdat ze helemaal is ingestort. Ik ken haar van mijn vorige, langdurige, opname. We hebben bijna 9 maanden samen gezeten en zijn lange tijd kamergenoten geworden. In haar zie ik een beetje een soulmate, we hebben heel veel gemeenschappelijk en herkennen dingen bij elkaar die ik tegen anderen nog niet zou durven vertellen. Maar zij heeft dus ook veel problemen, anders was ze natuurlijk zo lang niet opgenomen geweest. Het ging al langere tijd slechter met haar, maar ze hield zich enorm sterk. Maar nu is ze helemaal ingestort en op de paaz beland. Net waar ik ook ben, alleen een ander ziekenhuis. 

Langs de ene kant ben ik blij dat ze opgenomen is, omdat ik weet dat ze daar in goede handen is. Langs de andere kant vind ik het heel moeilijk te aanvaarden dat het niet goed met haar gaat. Ik zou er alles aan doen zodat zij zich weer beter kan voelen.

Voor het eerst kan ik mij echt heel goed inleven in mijn vrienden, die ook machteloos moeten toekijken hoe ik van de ene opname in de andere ga. Zij zeggen ook constant dat ze er voor me zijn en dat ik alles tegen hen kan vertellen, maar ik doe dat niet om hen te sparen en dat maakt hen verdrietig. En dat is net wat ik nu ook voel. Ik ben heel verdrietig omdat het met een goede vriendin heel slecht gaat en ik haar wil helpen maar niks kan doen. Buiten haar steunen en dat ga ik ook doen, oneindig lang. Maar de machteloosheid weegt zwaar, ik kan eigenlijk maar heel weinig doen.

Ik weet nu een beetje wat mijn vrienden voelen, elke keer ik hen vertel dat ik weer opgenomen moet worden. Ik denk dat ik hen misschien een beetje meer moet betrekken in mijn moeilijke leven op dit moment. Want dat is ook exact wat ik wil dat Diana doet, mij betrekken in haar moeilijke leven. Zodat ik er voor haar kan zijn, haar kan helpen en haar door de moeilijke momenten heen kan sleuren. Ik wil dat zo graag doen, ik hoop dat ze mij toelaat.

Veel sterkte lieve schat, ik ben er voor je!

Britt

Story of my life

Ik had vandaag een groepsgesprek in therapie en daar kwam volgend filmpje aan bod bij de vraag hoe we ons voelden. Het liedje kende ik al, maar het filmpje zag ik vandaag voor het eerst en dat was nogal confronterend. Het leek wel een film over mijn leven.

https://www.youtube.com/watch?v=ocDlOD1Hw9k

Eenzaam en onbegrepen als kind
altijd de schuldige op school
in de steek gelaten door mijn ouders.

Rebels en onbegrepen als tiener
ruzie met iedereen
elke keuze leek de foute keuze.

Emotioneel en onbegrepen als jongvolwassene
proberen perfect te zijn
vechtend tegen emoties, herbelevingen en trauma's uit het verleden.

Angstig en onbegrepen in het heden
mezelf pijnigen
hopeloos proberen te verwerken en een leven op te bouwen.

Ik word Gek

Het gaat gewoon niet meer, mijn lichaam en mijn geest zijn niet meer in balans. Mijn geest zegt STOP en mijn lichaam kan niet stoppen met blijven gaan. Van ellende loop ik toertjes in de gangen van het ziekenhuis om mijn lichaam wat rustiger te maken. Om daarna weer in tranen uit te barsten op mijn bed omdat het echt niet gaat. Ik weet niet meer wat ik moet doen, maar ik heb steeds meer het gevoel dat ik de controle aan het verliezen ben.
In mijn hoofd heb ik allerhande dwanggedachten, ik wil mezelf constant pijn doen omdat dat de spanning verminderd, ik denk veel aan zelfmoord. En dan telkens van de verpleging te horen krijgen 'je moet er in geloven, dan komt het wel goed'. Oh wat ben ik dat zinnetje beu gehoord.
Ik heb veel verdriet omdat het telkens weer misloopt in mijn leven, ik wil zo graag maar het lukt gewoon niet. Elke keer ik weer in het 'echte leven' kom, loopt het mis. En dat gaat zo al 1,5 jaar door, ik kan dat gewoon niet meer aan. Psychisch lijden wordt vaak onderschat, maar het is echt een marteling.

Donker is de nacht

En niet veel lichter zijn de dagen

Hoe vind ik nog de kracht

om deze ziekte te dragen?

Ik verlang zo naar de tijd

dat ik vrolijk was en blij

Gewoon een vlotte meid

waar zit dat verstopt in mij?

Depressie, een worsteling elke dag

Je vreselijk voelen en geduld hebben

Nog even, nog even

Dat moet ik 100 keren horen

Trauma in de isolatiecel

Een paar dagen geleden had ik een hele onrustige avond. Ik weet niet juist hoe het gekomen is maar mijn lichaam was heel onrustig en mijn geest ook. Maar ze waren absoluut niet in harmonie met elkaar waardoor ik het gevoel kreeg dat ik helemaal gek werd. Ik kon niet meer stoppen met hyperkinetisch rondwandelen in de gang en in mijn hoofd kreeg ik allemaal dwanggedachten en zelfmoordgedachten en enge beelden voor mijn ogen. Na een tijd raakte ik echt in paniek.
De verpleegster die op dat moment dienst had, riep me in het bureau binnen. Ze wou met me praten en weten waarom ik zo onrustig was, maar het lukte me niet om een samenhangend verhaal te vertellen en ik begon nog harder in paniek te raken, ik kon echt niet stilzitten en raakte steeds meer in paniek. Ik heb dan een kalmeringspilletje gekregen, maar dat hielp niet. Hoe hard de verpleegster ook haar best deed, ik raakte meer en meer in paniek en verloor het contact met de werkelijkheid.
Maar het ergste moet nog komen, de verpleegster wist niet meer wat ze moest doen om mij te kalmeren en de nachtverpleging kwam ook al aan om hun dienst bijna begon.
Ze wisten echt niet meer wat te doen dus besloten ze maar om mij in de isolatiecel te doen, wat dus echt het slechtste idee ooit was. Er stonden ineens 4 verpleegsters rond mij om mij op te pakken en mee te nemen. Ik heb een gigantische angst voor aanrakingen dus ik begon al meteen te roepen en te tieren.
In de isolatiecel aangekomen hebben mij ze mij op het bed gelegd en helemaal uitgekleed. Wat weer een gigantische paniekaanval uitlokte en zorgde voor herbelevingen en dergelijke want ik heb een verleden van seksueel misbruik en ik was met mijn hoofd weer helemaal in de realiteit van toen. Daarna hebben ze mij achtergelaten in het donker, ben ik in een hoekje gekropen en heb vol angst de tijd uitgezeten.
Ik heb geroepen, gekrest, gehuild, in mijn broek geplast van de angst en niemand kwam. Ze hebben mij daar 2 uren achtergelaten in gigantische angst.
Daarna kwamen twee verpleegsters binnen om mij een extra kalmeringspilletje te geven. Ik heb toen gesmeekt om terug naar mijn kamer te mogen gaan en uiteindelijk hebben ze mij terug naar mijn kamer gebracht op voorwaarde dat ik rustig zou zijn. Ik heb de hele nacht gehuild en wist echt niet goed wat me overkomen was. Het heeft heel veel van het verleden terug naar boven gebracht en ik heb gigantisch veel angst gehad.
Nooit van mij leven wil ik de isolatiecel van binnen zien, ik overleef dat geen twee keer!

D-day

Vanmorgen ben ik opgenomen op de PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis).
Ik had hier heel het weekend over gestrest maar ik besefte wel dat het echt nodig was omdat mijn zelfmoordgedachten te ernstig werden en ik ook echt geen rust meer kon vinden in mijn hoofd. En daarbij dat constant te veel angstremmers en kalmeringspillen nemen was ook echt niet goed dus hulp was noodzakelijk.
Ik heb echt een gigantisch drukke en emotionele eerste dag gehad in het ziekenhuis. Het begon met een intakeproces; hoe ben je hier gekomen, vrijwillig of was het een doorverwijzing; waarom wou je graag opgenomen worden; wat zijn je klachten; hoe is je thuissituatie; heb je al vorige opnames gehad en ja hoe waren die geweest, ... Vreselijk zo van die gesprekken wat je weet het natuurlijk allemaal wel maar het is moeilijk onder woorden te brengen en zeker tegen vreemde mensen die je voor het eerst ziet. Het gesprek ging dus heel moeizaam. Daarna wou een verpleegster nog een gesprek hebben over mijn moeilijke kindertijd, dit was nog erger want ik praat ik echt niet graag over. Ik heb een hele moeilijke kindertijd gehad en daar een trauma aan over gehouden en ik probeer al een jaar om dat te verwerken en dat lukt langs geen kanten. Dusja toen die verpleegster daar 2 uurs lang met mij over wou praten ben ik op het einde echt wel in tranen uitgebarsten..
Na de middag kwam de stagiair psychiater voor een gesprek, kon ik alles nog eens uitleggen. Om dan daarna nog een gesprek te hebben met de echte psychiater. Pfff wanneer laten ze mij eindelijk gerust.
Daarna kreeg ik nog een rondleiding en informatie over de afdeling en daarna hebben ze mij gelukkig gerust gelaten want het werd echt te veel.
Nu hopen op een rustige avond en dan zien we morgen wel weer verder.
Normaal komt mijn vriend op bezoek dus daar kijk ik wel naar uit.

HELP het loopt mis

Na een paar dagen van 'euforie' zit ik weer helemaal in mijn diepe dal. 3 dagen geleden op de dagtherapie heb ik de hele dag gehuild, ik kon gewoon niet meer stoppen. Ik heb hele extreme zelfmoordgedachten en een gigantische spanning in mijn lijf. Om dit een beetje te onderdrukken neem ik te veel medicatie, maar het is gewoon vreselijk om mij zo te voelen.
Gisteren ben ik naar mijn huisarts gegaan omdat ik echt radeloos was. Ik wist echt niet meer wat ik nog kon doen zodat het beter met me zou gaan. Zij heeft voorgesteld dat ik me een paar weken zou laten opnemen op de PAAZ. En dit is ook wat er gaat gebeuren, maandag om 10u. Ik ben heel bang, ik weet niet wat me te wachten staat en wou dat het allemaal alweer voorbij was. Ik voel mezelf er helemaal alleen voor staan, iedereen zegt iets anders en niemand weet hoe ik mij echt voel. Mensen kunnen proberen zich in te leven en velen doen hun best. Maar niemand weet echt hoe het voor mij is om elke dag te vechten tegen de zelfmoordgedachten.
Ik wou dat het al maandag was want ik hou het gewoon niet meer uit om hier thuis te zitten wachten. Ik heb straks afgesproken met vrienden en morgen een familiefeest maar ik zie zo op tegen deze dingen. Het gaat gewoon niet om mij met andere dingen bezig te houden.
Ik weet echt niet wat er met me aan de hand is, ik word gewoon zot
HELP help mij alstublieft, wat moet ik doen ...