Hoe gaat het met me?

'Hoe gaat het met me?'
De vraag van de dag. De vraag van de week. De vraag van de maand. De vraag van het jaar.
De vraag van mijn leven.
De onbeantwoorde vraag.

'Hoe gaat het met me?'
'Ik weet het niet'
'Voel ik me goed?'
'Nee'
'Voel ik me slecht?'
'Nee'
'Hoe voel ik me dan?'
'Ik voel niks'

Ik voel me gelukkig maar ook slecht. Ik voel me ongelukkig maar ook goed. Ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Wat is geluk eigenlijk? Hoe voelt blij zijn? Hoe voelt verdrietig zijn? Voel ik wel het juiste? Ik denk dat ik dood ben. Au, ik voel nog wel pijn. Leef ik dan nog? Of voelen doden ook pijn? Ik bloed. Kan het dan wel dat ik dood ben?

Soms lijk ik 100 dingen tegelijk te voelen en ben ik boos, bang, blij, droevig, ... tegelijk. Soms voel ik helemaal niks en lijkt het alsof ik dood ben. Het klinkt heel gek maar het is zo akelig en intens.
Ik vind automutileren eigenlijk heel dom, walgelijk en al het slechte bij elkaar. Maar toch doe ik het elke keer weer opnieuw. En elke keer beloof ik mezelf plechtig dat ik het nooit meer ga doen en geloof ik er ook helemaal in. Toch komt er dan plots weer een of andere gekke dwanggedachte op en voor ik het goed en wel besef, is het alweer te laat.
Ik moest dan voor mezelf testen of ik nog wel leefde of wou ik de ellendige, eindeloze gedachten in mijn hoofd stoppen door mezelf op iets anders te focussen of wou ik de emotionele pijn stoppen door fysieke pijn te voelen.

Ik klinkt allemaal zo absurd en raar. Ben ik gek aan het worden? Ik weet het gewoon niet meer.
Is het normaal dat ik deze gedachten en gevoelens heb? Is automutileren normaal? Of ben ik raar? Anders dan de anderen? Ik word er gek van. Ik weet geen blijf meer met mezelf.

Wil er iemand alstublieft zeggen dat het oké is?