Luister alsjeblieft naar wat ik NIET zeg

Voor mijn allerliefste

laat mij je niet voor de gek houden
laat je niet door mijn gezicht in de luren leggen want ik draag soms een masker
een masker, dat ik niet durf af te zetten
"doen alsof" is een kunst en mijn tweede natuur,

maar laat je alsjeblieft niet voor de gek houden

ik geef je de indruk dat ik zelfverzekerd ben
dat alles zonnig is, zowel binnen in mij als buiten, 

dat vertrouwen mijn naam is en ik echt "cool" ben 

dat ik niemand nodig heb,
maar alsjeblieft geloof me niet . . . . . !

mijn uiterlijk lijkt onberispelijk
maar daaronder borrelt de verwarring, de angst de eenzaamheid, de pijn
maar dat verberg ik, want ik wil dat niemand dat weet, mijn zwakte veroorzaakt paniek in mij
bang dat ze mijn angst en pijn kunnen zien daarom heb ik een masker
help me . . . . !

ik heb hulp en zorg van mensen nodigdie genoeg van mij houden om te blijven helpen,

 dat is het enige wat me kan redden uit mijzelf
hulp en zorg is het enige wat mij bewijst, dat ik er werkelijk toe doe . . . . .
maar dat vertel ik je niet, want dat durf ik niet, mijn angst blokkeert

ik ben bang dat jij me minder waard zult vinden
ik ben heel bang dat ik niets ben 

dat ik slecht ben
en dat jij dat zult zien en me zult afwijzen 

ik houd niet van verstoppen, echt niet . . .
ik houd niet van die oppervlakkigheid, dat stomme spel 

ik wil liever niet zo zijn, maar gewoon blij . . . . . en mezelf
maar jij moet me daarbij helpen, ik kan het niet alleen

jij moet je hand naar me uitsteken, ook al lijkt dat het laatste wat ik wil
jij alleen kunt mijn leegte en mijn pijn wegnemen,
de pijn die ik niet wil voelen 

jij helpt me elke keer als je lief en bemoedigend naar mij kijkt
elke keer als je probeert me te begrijpen, omdat je echt om me geeft 

dan begint mijn hart vleugels te krijgen
hele kleine vleugels, maar toch, vleugels . . . .

met je aandacht en je begrip, kun jij leven in mij blazen ik wil dat je dat weet, 

dat is heel belangrijk voor mij
hoe jij een mens in mij kunt scheppen, als je daarvoor kiest en, alsjeblieft, kies voor mij . . . .

jij bent de enige die de muren om mij heen kunt afbreken 

de muren waarachter ik angstig trillend woon
jij bent de enige die mijn masker kan afnemen
en me kan redden uit de schaduwwereld van onzekerheid en paniek

ga alsjeblieft niet aan mij voorbij, alsjeblieft, loop niet door ik, zal niet gemakkelijk voor je zijn
een lang gevoel van waardeloosheid bouwt nou eenmaal sterke muren
hoe dichter je bijkomt, hoe meer ik blindelings naar je zal slaan
dat is irrationeel . . . soms ben ik gewoon irrationeel

ik vecht precies tegen datgene waar ik naar uitschreeuw, 

liefde en vriendelijkheid zijn sterker dan de sterkste muren
daarin ligt mijn hoop, mijn enige hoop . . . . alsjeblieft, 

breek die muren af met je sterke handen
met je zachte handen . . . .

want het kind in mij is beschadigd en heel gevoelig, heb mij lief . . . . .

blijf je liefde geven, tegen de stroom in, al is het vaak heel zwaar, laat mij niet vallen . . . .
laat het kind in mij niet verdrinken in verdriet en eenzaamheid en angst 

help die muren af te breken, zodat wij elkaar mogen ontmoeten
in rust en vertrouwen, eenheid en liefde, gewoon zoals we zijn, zonder angst en wéér die pijn

eens heb ik geleerd dat liefde alleen maar pijn kan zijn
leer jij mij alsjeblieft dat liefde fijn mag zijn

En dat, mijn allerliefste, probeer je nu al bijna 3 maanden lang

Jij hebt voor mij gevochten terwijl ik je telkens opnieuw afwees

Maar dat hield je niet tegen

Je kunt niet beseffen wat dat voor mij betekent.

Voor het eerst voel ik liefde, oprechte liefde, onvoorwaardelijke liefde.

Voor het eerst doet dit geen pijn, moet ik geen masker dragen, open ik de deur van mijn metershoge muren.

Liefde, affectie, aanrakingen doen geen pijn meer, maar voelen goed en dat ... 

dat komt allemaal door jou!

Liefje, ik hou zielsveel van jou

bedolven onder verzwegen woorden

Als elke sneeuwvlok een verzwegen woord was
zou ik bedolven zijn onder sneeuw
en de kou heeft me tot op het bot verkild

ik heb de warmte van een knuffel nodig
maar dat zeg ik niet
ik wil me stiekem in jouw armen vleien

herinneringen en angst vormen het zwaard
waaraan ik je hart en liefde rijg
mijn kwetsbaarheid is een getrainde zwaardvechter

als je me aanraakt, breek ik
je mag me nooit aanraken, dan breek ik jou 

ik wil zo graag gebroken worden

You have made me unhappy, 

made my life so difficult
You did things I can never forget and live with
I want to do everything to be happy,  I will fight
but thoughts about you and about what happened will never stop.

  


Gaat het verdriet dan ooit nog stoppen? Hoe lang moet ik nog verdrietig zijn en uren aan een stuk huilen? 
Het komt wel zeggen mensen dan, je moet nog even doorzetten, je moet door de zure appel heen, je heb al een hele weg afgelegd, je komt er wel, ...  
Dingen die ik 100 keer opnieuw te horen krijg van mensen, heel goed bedoeld. Maar het maakt mij alleen nog verdrietiger want ik ben al heel lang aan het doorzetten, ik heb al veel zure appels opgegeten en ik ben er nog steeds niet. 
Het lijkt allemaal eindeloos lang te duren en ik zie het licht op het einde van de tunnel niet meer. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het enige wat ik wil is om gewoon een beetje blij te zijn, te kunnen genieten van leuke momenten, hoopvol te kunnen kijken naar de toekomst. 
Ik wel geen leven vol rijkdom en roem, ik wil gewoon een heel klein beetje gelukkig zijn.


Ik denk heel vaak aan de dood en aan zelfmoord, veel te vaak. Toch ben ik er bijna zeker van dat ik nooit echt zelfmoord zou plegen. Er zit een klein vechtertje in mij dat niet wil opgeven, maar het wordt allemaal toch wel ontzettend moeilijk.

 Zijn er onder jullie nog mensen die vechten tegen een depressie? Of mensen die dit gevecht al gewonnen hebben?  Ik zou zo graag willen weten hoe anderen dit hebben gedaan omdat ik blijf hopen dat er toch weer een nieuw lichtpuntje komt. 

Britt

Ik ben vandaag naar mijn dagtherapie geweest, waar ik elke woensdag en vrijdag een volledige dag heen ga om therapie te volgen. Vrijdag is een vrij rustige dag, er zijn dan weinig cliënten en ook weinig begeleiders. Ik voelde me heel slecht vandaag. In de voormiddag heb ik, onder begeleiding, veel gesport. Dit is een van de weinige dingen die mijn gedachten kunnen afleiden en waar ik mezelf mee kan afreageren. In de namiddag was er een uitstapje gepland, maar ik had helemaal geen zin om sociaal te zijn of om iets leuk te doen. Ik voelde me hier te somber voor, dus ben niet meegegaan. Ik heb dan aan Sarah, een begeleider een gesprek gevraagd omdat ik echt een aantal dingen kwijt wou en het gevoel had dat ik mijn hele leven niet meer aankon. Dit gesprek was zeer teleurstellend want na 15 minuten werd het afgerond omdat Sarah gedaan had met werken... Ik bleef huilend en teleurgesteld achter. Dit is een fenomeen waar ik vaker op stuit, begeleiders zeggen mij heel vaak dat ik vaker om een gesprek moet vragen en dat ik vaker moet bellen als het niet goed gaat. Maar als ik dit dan doe dan is er heel vaak weinig of geen tijd en raak ik telkens teleurgesteld.
Terwijl ik daarna met de auto naar huis reed kon ik alleen maar aan zelfmoord denken, ik zou toch tegen een boom kunnen rijden ofzo... Dan is alle pijn en verdriet ineens weg. Maarja ik wil niet al mijn vrienden en familie achterlaten die om mij geven en is het wel echt de oplossing? Misschien wordt het na de dood alleen nog maar erger. Ik blijf maar doorpiekeren tot ik er zot van word. Ik plan ook al ineens mijn avond, ik zou thuiskomen en een hoop medicijnen nemen. Ik heb er toch genoeg: slaappillen, angstremmers, emotiedempers, kalmeringspillen, ... Die pillen kunnen mij wel een tijdje buiten westen brengen. Ik weet natuurlijk als geen ander dat dit de slechts mogelijke oplossing is en dat ik dit eigenlijk absoluut niet mag doen maar heel vaak is het sterker dan mezelf.
Onverwacht kreeg ik 's avonds telefoon van mijn vriend en is dat zelfs uitgedraaid op een goed gesprek. Ik heb mijn frustraties tegen hem kunnen vertellen, ik heb geluisterd naar de zijne. En daarna hebben we nog leuk gebabbeld en afgesproken om morgen samen naar het park te gaan. Ik voelde mij daarna pakken beter, er kwam zelfs nog eens een glimlach op mijn gezicht. De pillen zijn dus van het menu geschrapt en ik ga vanavond gezellig een filmpje kijken en uitkijken naar mijn namiddagje met m'n vriend.
Ik heb sinds 8 juni een relatie, allemaal nog heel pril dus. Om het allemaal nog een beetje complexer te maken, ben ik hem tegen gekomen in het therapeutisch centrum waar wij beiden waren opgenomen. Ik ben intussen niet meer opgenomen, maar hij zal daar waarschijnlijk nog wel enkele maanden blijven. Dat maakt het soms moeilijk om af te spreken en het zorgt er ook voor dat onze relatie soms een beetje wankel is omdat we ons beiden heel slecht voelen. Maar het hele grote voordeel is dat we elkaar door en door begrijpen omdat we hetzelfde doormaken, dat we elkaar kunnen vertrouwen bij onze moeilijkheden, valkuilen, negatieve gedachten en handelingen, ... Alles kan ik tegen hem zeggen zonder mij te moeten schamen.
Eigenlijk had ik vandaag geen zin om te schrijven, maar door te beginnen ben ik toch een heel eindje ver geraakt en heeft het weer eens deugd gedaan.

Tot morgen!

ps: deze link wil ik nog even met jullie delen, het is een opiniestuk over het taboe van een depressie in ons land en de getuigenis erbij is heel herkenbaar voor mij.
http://www.demorgen.be/opinie/soms-wou-ik-dat-ik-net-iets-vaker-simpelweg-gelukkig-was-a2435895/

Het maakt mij heel verdrietig om ander mensen te zien lijden onder mijn depressie, mijn pijn.
Daarnet kwam mijn mama op mijn kamer, waar ik alweer aan het huilen was. Ze vroeg of ik niet beneden bij hen wou komen zitten, of dat ze iets voor me kan doen, of ik wou vertellen wat er scheelt. Ik kon niks zinnigs uitgekraamt krijgen, toch is ze meer dan een halfuur bij me blijven zitten. Dat toont iets van veel liefde voor mij, maar ik vind het zo moeilijk om die liefde te accepteren. Ik wou dat het hen niet zoveel kon schelen hoe ik mij voelde, dat dat hun geluk niet beïnvloed. Dat zou voor mij gemakkelijker zijn want ik wil niet dat anderen eronder lijden. En toch was ik blij dat mijn mama zo lang bij me was gebleven, haar aanwezigheid deed me deugd. Ze verwachtte niks van me, maar bleef wel bij me.
Het moeilijkste moment kwam toen ik door mijn gehuild door probeerde uit te leggen dat ik mij ongelukkig voel, mijn leven haat en echt niet meer verder kan. Mijn mama begon spontaan met me mee te huilen omdat ze het zo moeilijk vond dat te moeten aanhoren. En dan had ik weeral spijt dat ik dat gezegd had, ik wil haar geen verdriet aandoen, maar dat lijkt onmogelijk. Ik vind het zo moeilijk om te gaan met de reacties en gevoelens van de mensen die dicht bij mij staan en mij graag zien. Langs de ene kant doet het deugd om mensen te hebben die mij steunen en om mij geven maar langs de andere kant zie ik hen eronder lijden en kunnen ze enkel machteloos toekijken. En dat is wat mij ook zoveel pijn doet, ik wil mijn familie en vrienden gelukkig zien.

Het is vandaag mijn eerste dag als blogger.
Jammer genoeg moet ik al meteen met heel slecht nieuws beginnen. Ik denk dat ik nu gewoon echt midden in mijn depressie zit. Na een hele dag van huilen, nog meer huilen, kwaad zijn omdat ik alleen maar kan huilen om daarna nog meer te huilen. Gewoon omdat ik mij slecht voel. Maar wat betekend slecht? Ik kan mij toch niet gewoon slecht voelen en daardoor een hele dag niet uit mijn bed willen komen en alleen maar huilen en huilen en huilen. Er moet toch nog iets meer zitten achter dat slecht? Ik ben nog steeds aan het uitzoeken waar dit vandaan komt.
Ik zal ook nog iets meer over mezelf vertellen. Ik ben Britt, 22 jaar oud. Ik heb al een bachelor in de pedagogie behaald en wil volgend schooljaar nog een tweede bachelor als kleuterleidster volgen. In mei vorig jaar ben ik voor het eerst opgenomen op een paaz, de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Dit is gekomen na een hele moeilijke periode waarin heel mijn omging zich zorgen om mij maakte en uiteindelijk heb ik mij erbij neergelegd dat een opname nog de enige mogelijke optie zou zijn. Maar dit was met heel veel tegenzin want ik wou gewoon doorgaan met mijn leven, zo erg was het nu toch ook weer niet met mij gesteld? Uiteindelijk ben ik toch heel lang blijven plakken op deze afdeling en hebben ze mij doorverwezen naar een centrum voor een langdurige opname. Na een opname van in totaal meer dan een jaar ben ik nu ongeveer twee maanden weer thuis. In de week op kot en in het weekend bij mijn ouders. Twee dagen per week ga ik nog op dagtherapie en dit wil ik combineren met mijn bacheloropleiding. Maanden geleden leek dit toch een heel mooi plan. Maar nu het steeds dichterbij komt, begin ik terug te krabbelen. Ga ik het ‘gewone’ leven wel aankunnen, gaat het allemaal niet te zwaar zijn? Elke dag word ik overvallen door eindeloos gepieker over mijn leven.
Wanneer is er beterschap op komst? wanneer ga ik mezelf eens beter voelen? Ik voel me hopeloos, maar toch blijft er een sprankeltje hoop dat wil vechten tegen deze hardnekkige depressie. Maar dat kleine sprankeltje licht dooft meer en meer uit en met mijn allerlaatste krachten probeer ik elke dag het lichtje brandend te houden.
Het is nog maar mijn eerste blogbericht en ik vind het wel heel spannend om mijn verhaal te delen met jullie allemaal. Ik wil alvast de mensen bedanken die willen luisteren naar mijn verhaal en ik ben ook nieuwsgierig naar jullie reacties. Ik hoop dat dat het sprankeltje licht beetje bij beetje een klein beetje groter kan maken.

Groetjes Britt