Ik ben vandaag naar mijn dagtherapie geweest, waar ik elke woensdag en vrijdag een volledige dag heen ga om therapie te volgen. Vrijdag is een vrij rustige dag, er zijn dan weinig cliënten en ook weinig begeleiders. Ik voelde me heel slecht vandaag. In de voormiddag heb ik, onder begeleiding, veel gesport. Dit is een van de weinige dingen die mijn gedachten kunnen afleiden en waar ik mezelf mee kan afreageren. In de namiddag was er een uitstapje gepland, maar ik had helemaal geen zin om sociaal te zijn of om iets leuk te doen. Ik voelde me hier te somber voor, dus ben niet meegegaan. Ik heb dan aan Sarah, een begeleider een gesprek gevraagd omdat ik echt een aantal dingen kwijt wou en het gevoel had dat ik mijn hele leven niet meer aankon. Dit gesprek was zeer teleurstellend want na 15 minuten werd het afgerond omdat Sarah gedaan had met werken... Ik bleef huilend en teleurgesteld achter. Dit is een fenomeen waar ik vaker op stuit, begeleiders zeggen mij heel vaak dat ik vaker om een gesprek moet vragen en dat ik vaker moet bellen als het niet goed gaat. Maar als ik dit dan doe dan is er heel vaak weinig of geen tijd en raak ik telkens teleurgesteld.
Terwijl ik daarna met de auto naar huis reed kon ik alleen maar aan zelfmoord denken, ik zou toch tegen een boom kunnen rijden ofzo... Dan is alle pijn en verdriet ineens weg. Maarja ik wil niet al mijn vrienden en familie achterlaten die om mij geven en is het wel echt de oplossing? Misschien wordt het na de dood alleen nog maar erger. Ik blijf maar doorpiekeren tot ik er zot van word. Ik plan ook al ineens mijn avond, ik zou thuiskomen en een hoop medicijnen nemen. Ik heb er toch genoeg: slaappillen, angstremmers, emotiedempers, kalmeringspillen, ... Die pillen kunnen mij wel een tijdje buiten westen brengen. Ik weet natuurlijk als geen ander dat dit de slechts mogelijke oplossing is en dat ik dit eigenlijk absoluut niet mag doen maar heel vaak is het sterker dan mezelf.
Onverwacht kreeg ik 's avonds telefoon van mijn vriend en is dat zelfs uitgedraaid op een goed gesprek. Ik heb mijn frustraties tegen hem kunnen vertellen, ik heb geluisterd naar de zijne. En daarna hebben we nog leuk gebabbeld en afgesproken om morgen samen naar het park te gaan. Ik voelde mij daarna pakken beter, er kwam zelfs nog eens een glimlach op mijn gezicht. De pillen zijn dus van het menu geschrapt en ik ga vanavond gezellig een filmpje kijken en uitkijken naar mijn namiddagje met m'n vriend.
Ik heb sinds 8 juni een relatie, allemaal nog heel pril dus. Om het allemaal nog een beetje complexer te maken, ben ik hem tegen gekomen in het therapeutisch centrum waar wij beiden waren opgenomen. Ik ben intussen niet meer opgenomen, maar hij zal daar waarschijnlijk nog wel enkele maanden blijven. Dat maakt het soms moeilijk om af te spreken en het zorgt er ook voor dat onze relatie soms een beetje wankel is omdat we ons beiden heel slecht voelen. Maar het hele grote voordeel is dat we elkaar door en door begrijpen omdat we hetzelfde doormaken, dat we elkaar kunnen vertrouwen bij onze moeilijkheden, valkuilen, negatieve gedachten en handelingen, ... Alles kan ik tegen hem zeggen zonder mij te moeten schamen.
Eigenlijk had ik vandaag geen zin om te schrijven, maar door te beginnen ben ik toch een heel eindje ver geraakt en heeft het weer eens deugd gedaan.

Tot morgen!

ps: deze link wil ik nog even met jullie delen, het is een opiniestuk over het taboe van een depressie in ons land en de getuigenis erbij is heel herkenbaar voor mij.
http://www.demorgen.be/opinie/soms-wou-ik-dat-ik-net-iets-vaker-simpelweg-gelukkig-was-a2435895/