Het is vandaag mijn eerste dag als blogger.
Jammer genoeg moet ik al meteen met heel slecht nieuws beginnen. Ik denk dat ik nu gewoon echt midden in mijn depressie zit. Na een hele dag van huilen, nog meer huilen, kwaad zijn omdat ik alleen maar kan huilen om daarna nog meer te huilen. Gewoon omdat ik mij slecht voel. Maar wat betekend slecht? Ik kan mij toch niet gewoon slecht voelen en daardoor een hele dag niet uit mijn bed willen komen en alleen maar huilen en huilen en huilen. Er moet toch nog iets meer zitten achter dat slecht? Ik ben nog steeds aan het uitzoeken waar dit vandaan komt.
Ik zal ook nog iets meer over mezelf vertellen. Ik ben Britt, 22 jaar oud. Ik heb al een bachelor in de pedagogie behaald en wil volgend schooljaar nog een tweede bachelor als kleuterleidster volgen. In mei vorig jaar ben ik voor het eerst opgenomen op een paaz, de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Dit is gekomen na een hele moeilijke periode waarin heel mijn omging zich zorgen om mij maakte en uiteindelijk heb ik mij erbij neergelegd dat een opname nog de enige mogelijke optie zou zijn. Maar dit was met heel veel tegenzin want ik wou gewoon doorgaan met mijn leven, zo erg was het nu toch ook weer niet met mij gesteld? Uiteindelijk ben ik toch heel lang blijven plakken op deze afdeling en hebben ze mij doorverwezen naar een centrum voor een langdurige opname. Na een opname van in totaal meer dan een jaar ben ik nu ongeveer twee maanden weer thuis. In de week op kot en in het weekend bij mijn ouders. Twee dagen per week ga ik nog op dagtherapie en dit wil ik combineren met mijn bacheloropleiding. Maanden geleden leek dit toch een heel mooi plan. Maar nu het steeds dichterbij komt, begin ik terug te krabbelen. Ga ik het ‘gewone’ leven wel aankunnen, gaat het allemaal niet te zwaar zijn? Elke dag word ik overvallen door eindeloos gepieker over mijn leven.
Wanneer is er beterschap op komst? wanneer ga ik mezelf eens beter voelen? Ik voel me hopeloos, maar toch blijft er een sprankeltje hoop dat wil vechten tegen deze hardnekkige depressie. Maar dat kleine sprankeltje licht dooft meer en meer uit en met mijn allerlaatste krachten probeer ik elke dag het lichtje brandend te houden.
Het is nog maar mijn eerste blogbericht en ik vind het wel heel spannend om mijn verhaal te delen met jullie allemaal. Ik wil alvast de mensen bedanken die willen luisteren naar mijn verhaal en ik ben ook nieuwsgierig naar jullie reacties. Ik hoop dat dat het sprankeltje licht beetje bij beetje een klein beetje groter kan maken.

Groetjes Britt