Het maakt mij heel verdrietig om ander mensen te zien lijden onder mijn depressie, mijn pijn.
Daarnet kwam mijn mama op mijn kamer, waar ik alweer aan het huilen was. Ze vroeg of ik niet beneden bij hen wou komen zitten, of dat ze iets voor me kan doen, of ik wou vertellen wat er scheelt. Ik kon niks zinnigs uitgekraamt krijgen, toch is ze meer dan een halfuur bij me blijven zitten. Dat toont iets van veel liefde voor mij, maar ik vind het zo moeilijk om die liefde te accepteren. Ik wou dat het hen niet zoveel kon schelen hoe ik mij voelde, dat dat hun geluk niet beïnvloed. Dat zou voor mij gemakkelijker zijn want ik wil niet dat anderen eronder lijden. En toch was ik blij dat mijn mama zo lang bij me was gebleven, haar aanwezigheid deed me deugd. Ze verwachtte niks van me, maar bleef wel bij me.
Het moeilijkste moment kwam toen ik door mijn gehuild door probeerde uit te leggen dat ik mij ongelukkig voel, mijn leven haat en echt niet meer verder kan. Mijn mama begon spontaan met me mee te huilen omdat ze het zo moeilijk vond dat te moeten aanhoren. En dan had ik weeral spijt dat ik dat gezegd had, ik wil haar geen verdriet aandoen, maar dat lijkt onmogelijk. Ik vind het zo moeilijk om te gaan met de reacties en gevoelens van de mensen die dicht bij mij staan en mij graag zien. Langs de ene kant doet het deugd om mensen te hebben die mij steunen en om mij geven maar langs de andere kant zie ik hen eronder lijden en kunnen ze enkel machteloos toekijken. En dat is wat mij ook zoveel pijn doet, ik wil mijn familie en vrienden gelukkig zien.