Vanmorgen ben ik opgenomen op de PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis).
Ik had hier heel het weekend over gestrest maar ik besefte wel dat het echt nodig was omdat mijn zelfmoordgedachten te ernstig werden en ik ook echt geen rust meer kon vinden in mijn hoofd. En daarbij dat constant te veel angstremmers en kalmeringspillen nemen was ook echt niet goed dus hulp was noodzakelijk.
Ik heb echt een gigantisch drukke en emotionele eerste dag gehad in het ziekenhuis. Het begon met een intakeproces; hoe ben je hier gekomen, vrijwillig of was het een doorverwijzing; waarom wou je graag opgenomen worden; wat zijn je klachten; hoe is je thuissituatie; heb je al vorige opnames gehad en ja hoe waren die geweest, ... Vreselijk zo van die gesprekken wat je weet het natuurlijk allemaal wel maar het is moeilijk onder woorden te brengen en zeker tegen vreemde mensen die je voor het eerst ziet. Het gesprek ging dus heel moeizaam. Daarna wou een verpleegster nog een gesprek hebben over mijn moeilijke kindertijd, dit was nog erger want ik praat ik echt niet graag over. Ik heb een hele moeilijke kindertijd gehad en daar een trauma aan over gehouden en ik probeer al een jaar om dat te verwerken en dat lukt langs geen kanten. Dusja toen die verpleegster daar 2 uurs lang met mij over wou praten ben ik op het einde echt wel in tranen uitgebarsten..
Na de middag kwam de stagiair psychiater voor een gesprek, kon ik alles nog eens uitleggen. Om dan daarna nog een gesprek te hebben met de echte psychiater. Pfff wanneer laten ze mij eindelijk gerust.
Daarna kreeg ik nog een rondleiding en informatie over de afdeling en daarna hebben ze mij gelukkig gerust gelaten want het werd echt te veel.
Nu hopen op een rustige avond en dan zien we morgen wel weer verder.
Normaal komt mijn vriend op bezoek dus daar kijk ik wel naar uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten