Een paar dagen geleden had ik een hele onrustige avond. Ik weet niet juist hoe het gekomen is maar mijn lichaam was heel onrustig en mijn geest ook. Maar ze waren absoluut niet in harmonie met elkaar waardoor ik het gevoel kreeg dat ik helemaal gek werd. Ik kon niet meer stoppen met hyperkinetisch rondwandelen in de gang en in mijn hoofd kreeg ik allemaal dwanggedachten en zelfmoordgedachten en enge beelden voor mijn ogen. Na een tijd raakte ik echt in paniek.
De verpleegster die op dat moment dienst had, riep me in het bureau binnen. Ze wou met me praten en weten waarom ik zo onrustig was, maar het lukte me niet om een samenhangend verhaal te vertellen en ik begon nog harder in paniek te raken, ik kon echt niet stilzitten en raakte steeds meer in paniek. Ik heb dan een kalmeringspilletje gekregen, maar dat hielp niet. Hoe hard de verpleegster ook haar best deed, ik raakte meer en meer in paniek en verloor het contact met de werkelijkheid.
Maar het ergste moet nog komen, de verpleegster wist niet meer wat ze moest doen om mij te kalmeren en de nachtverpleging kwam ook al aan om hun dienst bijna begon.
Ze wisten echt niet meer wat te doen dus besloten ze maar om mij in de isolatiecel te doen, wat dus echt het slechtste idee ooit was. Er stonden ineens 4 verpleegsters rond mij om mij op te pakken en mee te nemen. Ik heb een gigantische angst voor aanrakingen dus ik begon al meteen te roepen en te tieren.
In de isolatiecel aangekomen hebben mij ze mij op het bed gelegd en helemaal uitgekleed. Wat weer een gigantische paniekaanval uitlokte en zorgde voor herbelevingen en dergelijke want ik heb een verleden van seksueel misbruik en ik was met mijn hoofd weer helemaal in de realiteit van toen. Daarna hebben ze mij achtergelaten in het donker, ben ik in een hoekje gekropen en heb vol angst de tijd uitgezeten.
Ik heb geroepen, gekrest, gehuild, in mijn broek geplast van de angst en niemand kwam. Ze hebben mij daar 2 uren achtergelaten in gigantische angst.
Daarna kwamen twee verpleegsters binnen om mij een extra kalmeringspilletje te geven. Ik heb toen gesmeekt om terug naar mijn kamer te mogen gaan en uiteindelijk hebben ze mij terug naar mijn kamer gebracht op voorwaarde dat ik rustig zou zijn. Ik heb de hele nacht gehuild en wist echt niet goed wat me overkomen was. Het heeft heel veel van het verleden terug naar boven gebracht en ik heb gigantisch veel angst gehad.
Nooit van mij leven wil ik de isolatiecel van binnen zien, ik overleef dat geen twee keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten