Als ik het aan iemand vraag, dan ben ik speels, vrolijk, enthousiast, spontaan, creatief. Dat is ook wie ik wil zijn en wie ik langs buiten ben. Maar diep vanbinnen zit die ene zwarte plek, ik voel ze altijd en kan ze er niet uitgooien. Niemand weet van zijn bestaan en alleen ik kan hem voelen, horen en zien.
Deze plek zit vol nare gedachten en gevoelens, verzameld doorheen de jaren.
Hij zit een beetje in de weg en ik wil hem heel graag kwijt. Soms probeer ik hem te openen, zodat alle gedachten en gevoelens kunnen ontsnappen en voor altijd verdwijnen. Maar telkens opnieuw doet dit zoveel pijn dat ik hem maar snel weer sluit. Zo kom het dat hij er na al die tijd nog steeds zit.
En toch, tijd heelt alle wonden. Zo zeggen ze het toch? Maar hoeveel tijd is er dan nodig? Weken, maanden, jaren? Of meer dan een hele leven?
Ik wil niet meer wachten, ik wil verder met mijn leven. Ondertussen ben ik geen kind meer, ik word volwassen en word verwacht er te staan. Het vergt heel veel energie en kracht, maar ik houd me lk houd me elke dag opnieuw staande.
En ja hoor, ik ben sterk want niemand ziet de tranen die vloeien uit mijn verdriet.
Ik ben ook dapper want niemand ziet de angst die zich in mij verschuilt.
Ik ben moedig want ik worstel mezelf er elke dag doorheen.
En natuurlijk ben ik af en toe ook vrolijk, maar tegelijk heel kwetsbaar.
Bang dat ik mezelf niet langer kan verschuilen
Bang dat het masker gaat vallen.
Bang dat ik het niet langer kan spelen.
Dan ben ik stil en in mezelf gekeerd, communiceren is een hele optie.
Met gedachten ben ik terug in het verleden, alles opnieuw aan het herbeleven.
Met tranen kom ik terug in het heden, denkend aan wat ik steeds heb vermeden.
Als die herinneringen die beter verborgen waren gebleven.
Iedereen zegt dat de afdruk wel zal vervagen door te praten.
Toch krijg ik het niet over mijn lippen.
Kon ik dat ene stukje maar uit mijn leven knippen. Dat stukje dat mijn hart in 1000 stukken heeft gebroken.
Het maakt me boos en bang en droevig.
Vaak weet ik zelfs niet wat ik voel. Soms heel veel tegelijk en van alles door elkaar of zelfs gewoon helemaal niks.
Het voelt allemaal zo naar.
Dan hunker ik naar een beetje moederliefde, dat beetje zorg waar ik altijd al van droom.
Toch zal ik niet opgeven, ik blijf zoeken naar nieuwe wegen.
Al weet ik niet zo goed waarheen.
Ik heb al veel gezocht en zal ook altijd blijven zoeken. Niet zonder slag of stoof, maar ik houd mezelf overal staande.
Maar elke keer ik denk dat het zoeken nu zeker ophoudt, zijn er weer zoveel nieuwe keuzes te maken.
Dan snap ik er helemaal niets meer van.
Ik pas niet in deze wereld vol drukte en chaos.
Waar is het einde en waar is het begin? Zit ik er nu midden in? Is het leven klein of groot? Is het eng of is het mooi? Is het goed of is het slecht?
Het is een raadsel en ik zit er midden in.
En ligt het nu aan mij of ervaren de anderen dit ook zo? Doe ik het wel goed of ben ik weer helemaal fout?
Van al dat denken word ik soms zo moe.
Ik zal het niet snel vragen, maar soms verlang ik zo naar een beetje hulp en een beetje steun. Diep vanbinnen weet ik ook, ik kan niet alles alleen.
Ik krijg nu alle kansen, ik kan alles doen wat ik graag wil doen, ik word omringd door geweldige mensen. Hierdoor gaat het af en toe een beetje beter.
En ik hoop, dat ooit al die brokken gelijmd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten