Na regen komt zonneschijn

'My silent storm', de titel van mijn blog heb ik geleend uit een liedje. Een liedje dat heel sterk beschrijft hoe ik me voel, als ik mij triestig voel dan luister ik ook vaak naar dit liedje.

https://www.youtube.com/watch?v=1ttWnB-Yprw 

'somehow the bruises chance my plans
and theres a silent storm inside me looking for a home
i hope that someones gonna find me, and say that i belong
i'll wait forever and a lifetime to find i'm not alone
and theres a silent storm inside me
and some day i be calm some day i be calm'

'ask myself, what comes next?
will i fly?
will i fall?
my silent storm'

Het illustreert heel goed hoe ik mij voel het laatste jaar. Ik wil heel veel, maar het lukt allemaal niet zoals ik het wil. Ik ben diep gekwetst, als kind heb ik veel meegemaakt en ik heb het laatste jaar ondervonden dat ik dat niet zomaar kan uitvegen. Ik heb vaak zin in dingen, maar wordt geblokkeerd door trauma's uit het verleden. 

Ik heb net een heel diep moment achter de rug, alles was negatief en zwart. Ik zag het totaal niet meer zitten, ik was al die zware, intense therapieën zo beu. Ik wou niet meer naar mijn dagtherapie, niet meer naar mijn psycholoog, naar mijn therapieën, ... Ik wou gewoon mijn leven terug en dat ging niet. 100 keer heb ik moeten horen dat mijn leven wel terug zal komen, maar dat dit veel tijd vraagt, héél veel tijd. Ik was dat beu en ik wou niet meer. Telkens ik alleen om mijn kot was, kon ik alleen nog maar denken aan de dood, ik wou niet meer vechten, ik had het gevoel dat ik volledig was uitgestreden. Ik wist niet meer wat ik moest doen om weer beter te worden en was de moed ook compleet verloren. Ik heb gehuild, gehuild en nog meer gehuild. Ik wist niet dat er zoveel tranen in mijn lichaam waren. Ik heb me heel ellendig gevoeld en eenzaam en toch wou ik niet onder de mensen komen. Het lukte gewoon niet. Ik gebruikte steeds meer medicatie, gewoon om de tijd door te spoelen. Wat extra kalmeringspillen, wat extra slaappillen en ik was wel een tijdje groggie. Gewoon de tijd doorspoelen, lijk voor mij de beste oplossing. Ik kon slapen, comaslapen zonder nachtmerries, heel lang aan een stuk en ik moest vooral niet nadenken. 

Ik heb één avond gehad, dat ik dacht dat het bijna gedaan zou zijn met mij. Toen ik in de vooravond in de douche ging, kon ik mezelf amper beheersen om me niet te snijden met mijn scheermesjes. Het was een gigantische drang die naar boven kon en ik kon daar niet tegenop. Niet als dat zielige, kleine, zwarte mensje dat ik was geworden na die weken van zwarte gedachten in mijn hoofd. Snel ben ik uit de douche gegaan, om de mesjes gewoon te vermijden. Op mijn kamer aangekomen, wou ik gooien met alles wat er op dat moment te vinden was. Dat heb ik ook effectief gedaan. In mijn gedachten wou ik met glasscherven mijn arm eraf snijden. Ik moest mezelf pijn doen en zelfs doden. Het allerkleinste bewustzijn dat er nog in me zat heeft me beschermd door alle glazen, messen, scharen, ... uit mijn kamer te verwijderen en mezelf dan op te sluiten. Ik had nog nooit in mijn leven zo'n zwarte gedachten gehad, ik was extreem bang voor mezelf en ik wist niet hoe ik daar ooit nog uit zou kunnen geraken. Zou ik echt mezelf doden? Zou ik het echt gedaan hebben als er glas was? Veel vragen die ik mezelf stel en die ervoor zorgen dat ik enorm bang ben voor mezelf en mijn zwarte gedachten. 

Uiteindelijk ben ik er die avond uitgeraakt door heel veel medicatie te nemen waardoor ik twee dagen black out was. Ik weet dat dat geen goede oplossing is, maar ik denk op dat moment wel de beste. Ik  ben allesinds héél blij dat ik er gewoon levend uit ben geraakt.  

Nu een week later voel ik mij veel beter. Mijn school is weer begonnen en ik heb toffe klasgenoten, aangename docenten en interessante vakken. Ik ben ook weer naar therapie gegaan en aan de slag gegaan met mijn moeilijke kinderjaren. Het was niet gemakkelijk allemaal, maar ik ben uit mijn diepe dal gekropen en voel me pakken beter de laatste dagen. Vorig weekend is mijn vriend voor het eerst mij naar mij thuis gekomen en we hadden samen een rustig, maar wel aangenaam weekend. 

Ik weet nu wel dat een extreme diepte niet meteen het einde hoeft te betekenen, dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel. Ik kan weer een klein beetje kijken naar de toekomst, ik durf mijn verleden weer aan en stap voor stap ga ik langzaam vooruit. Er zit nog altijd een beetje angst, een beetje zwarte gedachten, maar ik kan er best wel mee leven. Zeker met de hulp die ik krijg.

Het enige waar ik soms nog heel hopeloos van wordt is dat de depressie zo lang duurt en dat het maar niet lukt om mijn verleden te verwerken. Ik heb al zoveel geprobeerd en zo weinig is gelukt. Ik wil echt heel graag weten wat ik moet doen en ik heb er heel veel voor over om alles wat er gebeurt is een plaats te geven, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik zou echt heel graag weten hoe andere mensen dit doen.